Fakat son zamanlarda yaşadıklarım, gördüklerim bana bu çağrının aslında ne kadar önemli olduğunu gösteriyor. Kızımla akşam yürüyüşlerine çıktığımda, gelecekte bizi bekleyen tabloyu daha net görmeye başladım.
Öğretmen arkadaşlarım sınıflarda Suriyeli öğrencilerin çoğunlukta olduğunu söylüyor. Yollarda, parklarda, işçilikte, çıraklıkta, hurdacılıkta, tarımda, hayvancılıkta… Kısacası hayatın her alanında onları görüyoruz. Adeta çığ gibi büyüyen bir nüfustan söz ediyorum. Henüz 20 yaşında bir annenin yanında dört çocuğunu görmek, bu gerçeği daha da çarpıcı hale getiriyor.
Kimi zaman kendi kendime, “Bir gün ülkelerine dönerler” diye umut ediyorum. Ama ne yazık ki tablo pek öyle değil. Komşumun ineklerine bakan Suriyeli, “Gideceğiz” demişti. Ben de sosyal medyada “Güle güle” yazmıştım. Aradan neredeyse bir yıl geçti, hâlâ gitmediler. Hatta çocukları, “Biz burayı sevdik, gitmek istemiyoruz” diyor.
Bütün bu yaşananlar bize şunu gösteriyor: Nüfusumuz hızla azalırken, göçle gelen nüfus artıyor. Bu denge değiştiğinde sosyal, kültürel ve ekonomik anlamda bambaşka bir tabloyla karşı karşıya kalabiliriz.
Dolayısıyla siyasi irade, nüfus politikalarını ertelemeden, bugünden adım atmak zorundadır. Çünkü mesele sadece bugünün değil, yarınlarımızın meselesidir.