Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak diyarlardan birinde, çay kokulu bir şehirde bir BAŞ ÇAYCI yaşarmış. Bu Baş Çaycı, öyle sıradan biri değilmiş hani. Çay demlemesiyle meşhur, dudaktan dökülen her kelimesi balla kaplı, güler yüzlü biriymiş. Herkes onu sever, sayar; “Ne güzel adam şu BAŞ ÇAYCI” dermiş.
Ama işin garip yanı, bu BAŞ ÇAYCI’nın çevresinde bir grup mürit varmış. Bu müritler, Baş Çaycı’nın adını kullanarak köy köy, şehir şehir dolaşır, kimi zaman insanların mallarına çöker, kimi zaman haklının sesini bastırır, kimi zaman istediği adamları kayırır, kimi zaman da doğru söyleyenleri susturur, kendi yollarına taş koyanları iftira ve soruşturmalarla yıldırırlarmış.
Halk, her ne kadar durumu BAŞ ÇAYCI’ya "Ey Baş Çaycı!" derlermiş. "Senin müritlerin kötülük yapıyor, haksızlık ediyor!" diyerek şikâyet etseler de Baş Çaycı ise çayını höpürdetir, kaşlarını kaldırır ve sakin bir sesle şöyle dermiş; “Olur mu öyle şey, benim müritlerim kötülük, haksızlık, adaletsizlik yapmaz. Çünkü onlar benim emrim altında”
Ve böylece, müritler ne yaparsa yapsın ne kötülük ederse etsin ne kadar hukuksuzluk, adaletsizlik ve baskı yaparlarsa yapsınlar, Baş Çaycı onlara toz kondurmaz, her defasında onları korur, hatta ödüllendirirmiş. Bu durumda da şehirde adalet terazisi bozulur, halk içten içe kaynamaya başlarmış.
Bir gün, küçük bir çocuk çıkmış ortaya. Elinde bir bardak demli çayla meydanın ortasın dikilmiş ve şöyle haykırmış; “Çayın rengi kadar berrak olmalı adalet! Çayın demi kadar güçlü olmalı söz! Baş Çaycı çayın ustası olabilir ama haksızlığı, hukuksuzluğu, adaleti, haksızlığı ve kötülüğü görmezden gelen, o çayı da acılaştırır!”
Halk derin bir sessizliğe gömülmüş. İlk kez biri yüksek sesle söylemiş söylemesi gerekeni. O günden sonra, çayın tadı eskisi gibi olmamış o şehirde. Çünkü herkes anlamış ki, en iyi çay bile ADALETSİZLİKLE DEMLENİNCE ACI OLURMUŞ….
Niğde’de Adaletli demlenen çayı yudumlamak dileğiyle…
